Wat betekende topsport voor jou, en hoe kijk je terug op die periode in jouw leven?
Ik heb altijd enorm van het spelletje volleybal gehouden: van het samenspel, de energie, de vriendschappen, de euforie van het winnen én de kracht van samen verliezen. Ik hield van alles wat een teamsport met zich mee brengt. Maar toen ik beachvolleybal ontdekte, sloeg de vonk pas echt over. Daar voelde ik dat mijn veelzijdigheid écht tot zijn recht kwam. Ik kwam meer aan de bal en bleef het teamgevoel ervaren, maar er kwam nog iets anders bij: autonomie. En daar groeide ik van.
Na jaren binnen een strak georganiseerde structuur van coaches, bestuur en federatie, was het bevrijdend om als beachvolleybalteam zélf het heft in handen te nemen. We waren pioniers in België, wat betekende dat we onze eigen structuur moesten bouwen. We stelden zelf onze sportieve planning op, leerden periodiseren, prioriteiten stellen, coaches en kinesisten zoeken, mentale begeleiding inschakelen, sparringspartners regelen, terreinen reserveren, reizen en visa organiseren, boekhouding doen, én ondertussen ook nog instanties overtuigen van de waarde van onze sport.
Het was veel, ja. Maar het gaf zo’n krachtig gevoel van ownership. We waren letterlijk het levende bewijs van de ABC-motivatietheorie: autonomie, verbondenheid en competentie zaten in alles wat we deden. We waren gebeten om onze droom waar te maken: deelname aan de Olympische Spelen van 2008. Die weg, met alle ups en downs, was ronduit fantastisch. Wanneer ik nu terugdenk aan de meest memorabele momenten, zijn het nooit de prijzen of podiumplaatsen, maar wel de gemaakte herinneringen met mensen die op mijn pad kwamen, de avonturen die we beleefden op en naast het veld.
Mijn hele leven stond in functie van beachvolleybal. En ik vond het geweldig dat ik mijn passie tot mijn beroep had kunnen maken. Het klinkt misschien vreemd, maar ik stond zelden stil bij de gedachte dat het ooit zou stoppen. Ik leefde intens in het moment, met oogkleppen voor wat de toekomst eventueel zou brengen.
Hoe heb je de overgang naar het leven na topsport ervaren? Wat kwam je tegen onderweg?
Die overgang kwam plots en sneller dan ik verwacht had. Ons volgende grote doel waren de Spelen van 2012, maar in 2010 scheidden de wegen tussen mij en mijn beachvolleybalpartner onverwacht. Ik was 31, mijn topsportcontract stopte abrupt, en dat sloeg in als een bom. Behalve een slepende schouderblessure, die ik na het seizoen zou laten opereren, voelde ik me fysiek sterker dan ooit. Net op mijn piek. Maar mijn doelen vielen weg en ik zag het niet meer zitten om alles, vooral financieel, opnieuw van nul op te bouwen.
De klap kwam op verschillende fronten: het afscheid van mijn sportleven, mijn topsportlichaam, mijn vertrouwde omgeving, het reizen, mijn beachvolleybalnetwerk, mijn trainingsmaatjes, mijn beachvolleybalmaatje waar ik de afgelopen 5 jaren bijna 24/24 en 7/7 mee samen leefde… En daarbovenop: de vertrouwensbreuk met mijn partner en coach. Ik was op geen enkel vlak voorbereid op wat dit met mij zou doen, noch door mezelf, noch door mijn omgeving.
In die eerste maanden voelde ik vooral een diepe leegte. Mijn dagen hoefden niet langer rond mijn sport te draaien, maar dat betekende ook: geen duidelijke doelen meer. Ik stelde me vragen als: “Waarom zou ik nog gezond eten? Waarom op tijd slapen?” Mijn lichaam hoefde immers niet meer te presteren. En dan kwam de existentiële twijfel: “Waarom houden mensen eigenlijk van mij? Wat heb ik nog te bieden?” Geen prestaties, geen verhalen van verre reizen. Gewoon Lies. En dat voelde op dat moment als ‘niets’.
Tijdens onze buitenlandse reizen keken mijn partner en ik ’s avonds vaak naar Friends na een lange trainingsdag. Dat was ons rustmomentje. Het eerste jaar na mijn afscheid kon ik alleen in slaap vallen met een aflevering van Friends. Mijn hoofd draaide overuren, maar zodra dat intro-deuntje begon, viel ik snel weg. Gelukkig was dat mijn enige drug
Tegelijkertijd had ik een sterke weerstand opgebouwd tegen mentale zelfzorg. Tijdens mijn carrière had ik al zóveel innerlijk werk verricht: stress, piekeren, doelen, prestaties, dat ik op dat moment niets meer met mentale begeleiding te maken wilde hebben. Maar net toen had ik het zó hard nodig. Ook het feit dat ik geen hoger diploma had behaald na het secundair onderwijs, maakte het extra moeilijk om ergens opnieuw te beginnen. Ik had nooit beseft hoe belangrijk een plan B of een duale carrière was. Ik wás beachvolleybal. En nu viel dat weg.
Ik wist niet welke kwaliteiten ik had ontwikkeld: kwaliteiten die ook buiten de sportwereld van enorme waarde zijn. Ik had geen idee waar ik goed in was, waar ik energie van kreeg, of wat me nog dezelfde voldoening zou geven als beachvolleybal. Die zoektocht was eenzaam en verwarrend.
Gelukkig is er veel veranderd sinds die tijd. Mijn beachvolleybalpartner en ik hebben bij de geboorte van mijn zoon alles uitgepraat en wat we samen te verwerken hadden, konden we eindelijk verwerken. Ik heb haar zelfs nog even gecoacht met haar nieuwe partner. En daar voelde ik het opnieuw kriebelen: coaching lag me. Maar ik vond het onhaalbaar om een topsportcoach in beachvolleybal te zijn én een goede mama: het vele reizen leek me niet te combineren.
Ik besloot een heel andere richting uit te gaan en schreef me in voor de selectieproeven bij de politie en begon vol enthousiasme aan de opleiding. Maar op de werkvloer merkte ik al snel dat het niets voor mij was. Als politie-inspecteur werd ik dagelijks met de negatieve aspecten van het leven geconfronteerd en dat stond haaks tegenover die positieve topsportwereld waarin ik de voorbije jaren had geleefd. Ik moest mezelf elke dag motiveren om naar mijn werk te gaan en bleef met de vraag zitten: “Is dit het nu?”
Ik volgde twee keer loopbaancoaching en dat bracht stilaan verandering. Ik begon mezelf terug te zien als iemand met waarde, potentieel, talent. Samen met mijn man startte ik een beachvolleybalacademie. Bij het opleiden en (mentaal) begeleiden van jeudspelers voelde ik veel voldoening en succesbeleving. Doordat het mentale aspect me altijd geboeid heeft, begon ik een opleiding tot psychologisch consulente, werkte ondertussen als politie-inspecteur én startte als mental coach en carrièrebegeleider.
Nog geen twee maanden na het behalen van mijn diploma zei ik de politie voorgoed vaarwel. Vandaag sta ik opnieuw met beide voeten in het topsportlandschap: als carrièrebegeleider, volleybalcoach en mental coach. Het voelt fantastisch. Ik doe wat ik graag doe, krijg er energie van en hoef het niet meer los te laten omwille van leeftijd of fysieke kwaaltjes. Dat geeft me mentale rust.
De eerste jaren kon ik met moeite terugkijken op mijn topsportcarrière zonder verdriet. Maar beetje bij beetje kwamen de fantastische herinneringen terug, eerst met pijn, daarna met warmte. Mijn diepste vriendschappen zijn ontstaan in die periode. Het zijn net die positieve herinneringen die me hielpen om het afscheid stilaan een plaats te geven. Af en toe komt er een gevoel van melancholie opduiken over wat vroeger was. Dan laat ik het even toe en focus weer op het hier en nu en vooral op hoe dankbaar ik ben voor alles wat de sport me gegeven heeft in mijn leven.
Wat heeft jou geholpen (of wat had je graag gehad) tijdens die transitie, en wat wil je graag meegeven aan anderen in een gelijkaardige situatie?
Wat me het meeste geholpen heeft? Mijn omgeving. Mijn gezin, familie en vrienden. En Friends, natuurlijk 😉. Ze begrepen niet altijd precies wat ik doormaakte, maar ze zagen dat het moeilijk was. Ze bleven me bevestigen dat ze me graag zagen, los van prestaties of titels. Ze gaven me tijd en ruimte om opnieuw richting te vinden.
Wat ik zéker gemist heb, is contact met andere (ex-)topsporters. Mensen die hetzelfde meemaakten, waar ik herkenning in had kunnen vinden. Het was zo pijnlijk om ex-topsporters te zien die moeiteloos leken over te stappen naar een nieuwe carrière. Als ik had geweten dat ook zij geworsteld hadden, had ik me minder alleen gevoeld. Misschien had ik dan durven vragen hoe zij dat hadden aangepakt. Misschien was ik dan milder geweest voor mezelf.
Een mental coach of loopbaanbegeleider met ervaring in topsport had ook een groot verschil gemaakt. En dat is precies waarom ik zo geloof in wat we nu doen met Athlete360: begeleiding voor en door mensen uit de sportwereld. Mensen die écht begrijpen waar je doorheen gaat.
Wat ik ook anders zou willen zien, is het bewustzijn rond duale carrières. Niet pas op het einde van een sportcarrière, maar van bij de start. Vandaag is dat gelukkig meer aanwezig, maar nog lang niet overal of even intensief. Coaches en federaties hebben vaak de juiste intenties, maar niet de tijd of ruimte om hier voldoende op in te zetten. Daarom is het zo waardevol dat wij als Athlete360 die ondersteuning kunnen bieden. Zodat sporters niet alleen voorbereid zijn op het einde, maar ook durven dromen van een toekomst ná de sport.
Wat ik tot slot wil meegeven aan elke topsporter: wees je bewust van al je sterke vaardigheden die je bovenmatig ontwikkeld hebt. Zelfdiscipline, doorzettingsvermogen, oplossingsgericht denken, flexibiliteit, leergierigheid, dankbaarheid en zinvolle, open communicatie… Het zijn kwaliteiten die voor jou misschien als vanzelfsprekend aanvoelen. Dat is het niet. Het zijn zulke sterke eigenschappen die zo waardevol zijn en inzetbaar zijn in elke context of in elk hoofdstuk in jouw leven.
Ik wens voor elke topsporter een magische knop die hen laat beseffen: ik ben waardevol, ik heb zoveel in mij, ook buiten de sport. Je zult ook in je volgende hoofdstuk weer topniveau bereiken en passie beleven.
