Ik had lange tijd de boot afgehouden om naar het buitenland te vertrekken. In mijn hoofd was spelen in een buitenlandse competitie iets dat niet voor mij weggelegd was. Als jonge speelster stak ik er niet opvallend bovenuit, dus ging ik er gewoon van uit dat zo’n pad niet voor mij bestemd was. Ik had wel eens lacherig uitgesproken: \\\"Ooit wil ik in Italië spelen.\\\" Maar dat bleef altijd een vaag idee, zonder concreet beeld van wat dat echt betekende.

Op een bepaald moment kwamen er dan wel concrete aanbiedingen uit het buitenland. Steeds vaker kreeg ik vanuit mijn eigen club (Asterix) en andere coaches te horen dat het nu echt het moment was om de stap te zetten. Toen pas begon ik het serieus te overwegen. Het hele ‘buitenlandverhaal’ bleef voor mij abstract. Ik volgde online wel enkele speelsters die in buitenlandse competities actief waren en hoorde verhalen van Yellow Tigers die toen in het buitenland speelden, maar toch had ik geen duidelijk beeld of concrete verwachtingen.

Natuurlijk was ik fier — zeker als ik er nu op terugkijk — maar op dat moment voelde het vooral als de logische volgende stap. Je staat er niet zo bij stil wat die beslissing werkelijk betekent, niet alleen voor je sportcarrière, maar ook voor wie je bent als persoon.

Op mijn eerste verhuis naar het buitenland kon ik me eigenlijk niet echt voorbereiden. We kwamen net terug van een lange zomer met de Tigers en één dag later moest ik, in volle rush, alweer vertrekken. Op de luchthaven vloeiden er tranen — eerst bij mijn mama, daarna ook bij mij, en natuurlijk volgde mijn vriend. Het voelde vreemd om alleen te vertrekken naar een plek waar ik niemand kende en waar alles nieuw zou zijn.

Toen ik aankwam, waren de voorbereidingen bij mijn nieuwe ploeg al weken bezig. Ik moest meteen inspringen in het drukke schema. De allereerste training kwam ik zelfs te laat — ik had de verkeerde afslag genomen naar de sporthal en belandde in de file. Volledig in paniek en met veel tranen probeerde ik toch nog (tevergeefs) op tijd te komen want je wilt geen slechte eerste indruk maken. Nu, jaren later, kan ik wel echt om lachen en besef ik dat ik als persoon veel rustiger ben geworden en dingen beter kan relativeren.

Het mooiste aan spelen in het buitenland (voor mij Duitsland en Italië) was zonder twijfel het hogere niveau. Er werd veel meer getraind en volleybal leefde er veel sterker. Het was dus absoluut de moeite waard. Bovendien lagen de lonen er hoger dan in België, waardoor je echt van je sport kon leven.

Toch was er één ding dat voor mij de vijf jaar in het buitenland moeilijk maakte: het alleen zijn. Dat is ook een van de hoofdredenen dat ik mijn carrière zo vroeg heb beëindigd. We bespreken dit soms nog wel, dat we hierin misschien andere keuzes hadden kunnen nemen: zoals dat mijn vriend mee zou gekomen zijn naar het buitenland of had ik soms wat mondiger moeten zijn en af en toe wat meer vrije dagen moeten vragen tussen het seizoen en de Nationale ploeg door. Misschien had ik een hond moeten nemen,... Wie zal het zeggen... :). Ik vertrouw er op dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan en ik ben nu ook heel gelukkig met hoe mijn leven verloopt. Ik neem alle dingen die het volleybal mij ooit gegeven heeft mee en dat is een enorme bonus.

Wat zou je andere sporters willen meegeven die dezelfde stap willen zetten?

Durven op je strepen staan wanneer er iets is waar je mee zit. Spreek mensen aan, kom op voor jezelf, en als dat lastig is vraag hulp aan je ervaren medespeelsters. Dat kan over alles gaan. Gaat het mentaal of fysiek wat moeilijker, maar ook wanneer er iets niet in orde in met je appartement, auto, vluchten,...

Wat het voor mij persoonlijk ook gemakkelijker maakte: mijn studie. Ik nam 20 studiepunten op per jaar en dit zorgde dat ik toch wat afleiding had tussen het trainen door. Wanneer het eens wat minder ging op volleybalvlak, kon ik mijn gedachten daar even op zetten.

Geniet ten volle van de tijd daar en neem het allemaal niet tè serieus. Er zullen echt wel eens slechte trainingen, wedstrijden etc. tussenzitten, maar is dat bij iedereen niet zo? Door vaak alleen te zitten maak je dat misschien ook wel erger voor jezelf dan dat het echt is. Achteraf gezien heb ik misschien soms te weinig genoten en maakte ik me te vaak druk, terwijl je eigenlijk je droom aan het waarmaken bent :). Je kan maar je best doen.