Ik ben opgegroeid met tennis, omringd door mijn ouders en mijn zus, die allebei speelden in een club in de regio van Verviers. Het moment waarop ik begon te dromen van een toekomst als tenniskampioene, was toen ik 6 of 7 jaar oud was en Roland-Garros op televisie zag. Ik was gefascineerd door Chris Evert-Lloyd, van wie ik een grote fan was.
Toch begon ik pas op mijn negende met tennislessen. Een jaar later speelde ik mijn eerste toernooi. Ik herinner me nog goed hoe ik mijn eerste wedstrijd won van een erg sterke speelster uit de regio. De volgende ronde verloor ik, en de teleurstelling was groot. Toen besefte ik dat ik een echt competitiebeest was en dat ik deze sport écht graag deed.
Al snel werd mijn talent opgemerkt. Op mijn elfde werd ik opgenomen in de federatie, eerst op regionaal en daarna op provinciaal niveau. Pas op mijn vijftiende werd mijn droom een concreet doel. Ik was toen de beste speelster in mijn leeftijdscategorie en behaalde uitstekende resultaten op internationale toernooien. In die tijd bestonden er nog geen structuren voor topsport gecombineerd met onderwijs. Daarom volgde ik les in een klassieke middelbare school, terwijl ik intensief bleef trainen. Die dubbele combinatie was zwaar, zeker door de vele buitenlandse reizen. Maar het leerde me al heel vroeg om georganiseerd te zijn, te plannen en discipline te ontwikkelen — essentiële kwaliteiten voor de topsport. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik van mijn passie mijn beroep heb kunnen maken. Dankzij vijf opeenvolgende ITF-toernooien van 10.000 dollar die ik won op mijn zeventiende, steeg ik snel op de wereldranglijst. Op mijn achttiende werd ik professioneel en stond ik rond de 245e plaats op de wereldranglijst. Na mijn studies gaf ik mezelf twee jaar om de top 100 te bereiken... maar na amper zes maanden zat ik er al in. Ik ben er uiteindelijk tien jaar in gebleven. Hoewel tennis een individuele sport is, en sociale contacten beperkt zijn, heeft het mij intense emoties en enorm veel voldoening gegeven. De droom om kampioene te worden heeft me nooit verlaten en werd werkelijkheid in 1998. Ik kwam toen als eerste Belgische speelster in de top 10 van de wereld terecht. Bijna had ik alles bereikt wat ik me voorgenomen had. Maar er was nog één doel dat ik niet had bereikt: een olympische medaille winnen op de Spelen in Sydney, in het enkel- of dubbelspel met Els Callens. Helaas werd die periode overschaduwd door een persoonlijk drama: het overlijden van mijn moeder aan kanker. Het was een bijzonder moeilijke tijd. Ze was mijn houvast, de dierbaarste persoon in mijn leven. Ondanks het verdriet bleef ik spelen, ervan overtuigd dat dat is wat zij gewild zou hebben. De beslissing om eind 2000 te stoppen, werd beïnvloed door haar overlijden, maar ook door mijn eigen gevoel: ik haalde steeds minder plezier uit het spel. De dagelijkse druk werd zwaarder, en destijds was mentale gezondheid een taboe. Ik sprak er met niemand over, maar vanbinnen werd het steeds moeilijker. Ik wilde mijn carrière altijd zelf afsluiten, op mijn eigen voorwaarden, niet door een externe factor. Dat gaf me rust. Over mijn leven na het tennis maakte ik me geen zorgen. Ik had twee doelen: mama worden, en een golfclub openen. De overgang naar een nieuw professioneel leven verliep dus vrij vlot, al duurde het wel wat langer om emotioneel weer in balans te komen. Ik nam enkele maanden pauze om na te denken over wat voor mij echt belangrijk was. Dat proces was eigenlijk al begonnen aan het einde van mijn carrière, toen ik gesprekken had met psychologen. Dankzij die reflectie en de ondersteuning van de WTA kon ik mijn kernwaarden verduidelijken en mijn prioriteiten herschikken. In 2004 ontdekte ik de wereld van businesscoaching via een kennis uit het tennismilieu. Al snel zag ik de vele parallellen tussen topsport en het bedrijfsleven. Ik leerde het vak in de praktijk, samen met collega’s, en via verschillende opleidingen. Het was een prachtige kans: mijn ervaring delen en tegelijk anderen begeleiden. Al meer dan 20 jaar ben ik actief in de bedrijfswereld als coach, spreker en trainer. Ik voel me er helemaal op mijn plaats. Tegelijkertijd blijf ik nauw betrokken bij de sportwereld. Mijn missie is om de sport iets terug te geven van wat ze mij gebracht heeft, en om anderen te inspireren met mijn verhaal.
